Tuesday, November 1, 2016

Թոխմախի ջենտլմենների ակումբը

Գլուխ Ա․ Լեշերը, Ֆեյսբուքը ու կրկին լեշերը



Նոյեմբերի 5, 2015 թ․

Երեւանում երիտասարդ վամպիր լինելը շատ բարդ գործ է։ Միայն ֆիլմերում է, որ արնախում, արիստոկրատ սփրթնած տղերքը ումից ուզում հեմոգլոբին են, կներեք արտահայտության համար, ներքաշում։ Իրական արյուն ծծողները շատ զգայուն, ազդվող, նույնիսկ՝ նրբանկատ լեշեր են: Առնվազն նիկոտինի եւ մի շարք ալկալոիդների հանդեպ խիստ զգայուն են: Եթե մի կաթիլ նիկոտինը միջին վիճակագրական ձիուն ուղարկում է այն աշխարհ, ապա մարդու սատակը, որը թափառում է Երեւանով, դրանից ահավոր գլխացավ է ստանում: Իսկ միգրենով տառապող վամպիրը աշխարհի ամենադուրեկան զրուցակիցը չէ:
Ինչեւէ, վամպիր Սմբատը առավոտ կանուխ թափառում էր Պրոշյան փողոցով՝
փորձում էր գտնել չծխող չաղլիկ մեկին՝ զուտ սնվելու նպատակով։ Դե հիմա փորձեք գիշերվա հինգին գտնել Երեւանում առողջ եւ չծխող տղամարդու: Կանանց մասին չենք էլ խոսում։ Բարդ էքզիստենցիալ խնդիր է յուրաքանչյուր վամպիրի համար։

․․․Շուրջ բոլորը նորմալ ուտելիք չկար։ Չնայած, ըհը, կարծես մի լավ խմած կարմրաթուշ երիտասարդ հայտնվեց եւ սկսեց ճոճվելով ճեմել փողոցով։ Մեկ, երկու եւ արդեն Սմբատը նշան էր դնում վզին․․․ Բայց վերջին պահին Սմբատի գլխին հանդիպեց ինչ֊որ ծանր եւ կոշտ բան։ Նա չհասցրեց հասկանալ, թե ով, կամ ինչը հարվածեց հետեւից, երբ հայտնվեց շղթայված վիճակում մեքենայում եւ շուտով արաագորեն հեռանում էր դեպքի վայրից ժանգից ծանրացած «զրո֊մեկի» բագաժնիկում․․․

* * *

- Ես ձեզ մարդավարի բացատրում եմ, դուք պետք է ինձ օգնեք փոխանցել իմ բացահայտումը Ամերիկայի դեսպանին։ Կամ գոնե՝ պետքարտուղարին։ Ինձ անպայման հանդիպել է պետք։ Շատ շտա՜պ։


Արման Բզնունցը փակվող աչքերով լսում էր այցելուին, որը արդեն մի քառասուն րոպե հանդիպում էր պահանջում Օբամայի կնոջ կամ ամերիկյան դեսպանի հետ, կամ հակառակը, բայց շատ շտապ։ Արմանի քունը տանում էր եւ կամքը չէր հերիքում բռնել այցելուի ականջներից եւ մի երկու անգամ ճակատը հանդիպեցնել սեղանի հետ։ Կամ քիթը։ Հազիվ կարողանում էր ձեռքերով քարի պես ծանր կոպերը պահել, որ չփակվեն՝ ձեւ անելով, որ գլուխը մտահոգ բռնած շատ ուշադիր լսում է։

-Դուք պարտավոր եք ինձ օգնել։ Պարտավոոո՜րր եք, - այցելուի ձայնը անցավ սոպրանոյի եւ վերջում խզվեց։ - Ինձ ասել են, որ դուք սենց բարդ, անսպասելի հարցերում օգնում եք, - արդեն լացակումած ձայնով շարունակվեց շանտաժը։

- Օգնում ենք, ըհը։ Բայց ձեր անսպասեիլությունը ինչո՞վ է անսպասելի։ Չհաշված, որ թեթեւակի բարդ հանդիպում եք պահանջում Միշիկի հետ։

-Միշիկն ո՞վ է, կներեք:

-Դե Օբամայի կինը էլի, Միշելը:

-Հաաա… Հյուրը երկար լռեց, հայացքը հանգեց: Մեկ էլ նորից աչքերը անառողջ
էնտուզիազմով բոցավառվեցին: - Ես քեզ… այսինքն ձեզ արդեն կես ժամ է փորձում եմ բացատրել, թե ինչու է պետք հանդիպել դեսպանի կամ Միշոյի․․Միշիկի․․․ Միշելի հետ անհապաղ: ԵՍ ԳԻՏԵՄ ՈՎ Է ՍՊԱՆԵԼ ՔԵՆԵԴՈՒՆ, ֊ բղավելով շշնջաց հյուրը:

Արմանի քունը փախավ. - Լու՞ուուրջ․․․ ո՞վ ա որ:

- Մարդու չեք ասի՞․․․Արմանը դաժանաբար լռում էր, այցելուն չդիմացավ․ Սպանություն չի եղել...Ինքնասպանություն էր:

-Վա՛յ: Բա ես գիտեի Մագնետոն է սպանել Քենեդիին: Չե, սպասեք․․․Մագնետոն փորձում էր փրկել, Քենեդին մուտանտ էր: Տենց մի հիանալի եւ տպավորիչ պատմություն, որը ցնցեց ողջ Դալասը…

-Ինչե՜ր եք դուրս տալիս, ինչ Մագնետո, դա ո՞վ է ընդհանրապես: Հերի՜ք եղավ ինձ գժի տեղ դնեք: Ես էլ գիտեի դուք պրոֆեսիոնալ եք: Իսկ իրականում՝ փուչիկ եք, փուչի՜կ, - հյուրը բղավելով եւ ձեռքերով թափահարելով դուրս թռավ «Զավզակ Սըլյուշնս»֊ի գրասենյակից՝ ճանապարհին բրդելով խեղճ Հեղնարին՝ Արմանի սիրունիկ օգնականին։

Հյուրի հեռանալը քշեց Արմանի արդար աշխատանային քունը։«Պարզվում է, Քենեդուց էր քունս տանում։ Ախ, Ժակլին, Ժակլին, վուշ֊վո՜ւշ․․․»։

―Հեղնար, էսօր ինչ գործ ունե՞նք։
―Չունենք․․․ , ֊ տխուր պատասխանեց քարտուղարուհին եւ, միաժամանակ, միակ «Զավզակ Սըլյուշնս»֊ի աշխատակիցը։
―Էդ լա՞վ ա, թե վատ։
―Ես ինչ իմանամ։ Կարեւորը աշխատավարձս չուշացնեք։
―Էգոի՛ստ։ Մերկանտիլ ապո՛ւխտ։ Իսկ ես որ ձանձրանալուց ստեղ սատկեմ, դու չես էլ թաղի ինձ, կթողես ստեղ նեխեմ․․․Սա կյանք չի․․․Քենեդուն էլ էնտեղ ինքնասպանեցին․․․

Էս խոսքերի վրա դռան զանգը տվեցին եւ Հեղնարը անհետացավ։ Շուտով հեռվից լսվեց նրա ձայնը․ «Համեցեք»։ Մի փոքր դադարից հետո նա նորից կրկնվեց․ «Համեցեք․․․ Համեցեք»։ Երեք անգամ ներս են հրավիրում միայն շատ յուրահատուկ հյուրերի։ Արմանը ձգվեց․ ներս մտան երեք սփրթնած անձնավորություն։

֊Տիար Բզնունց, մենք ձեր օգնության կարիքն ունենք, ֊ վամպիրները, ինչպես միշտ, խիստ աշխատանքային էին եւ երկար֊բարակ խոսակցություններ չէին սիրում։ Կարծես, անվերջ ժամանակի պակաս ունեին։ Արմանը սրանց տանել չէր կարող, բայց լեշերը ողջերից լավ էին վճարում, երբեք չէին քցում, ամեն ինչ տեղը տեղին ու ժամանակին։ Մեկ֊մեկ Արմանը նույնիսկ մտածում էր ամեն բանի վրա թքել ու վամպիր դառնալ․ կարգ ու կանոն, հստակություն, ուժեղ ձեռք, ամեն, ինչպես մենք սիրում ենք։

֊Անցեք, նստեք, հարմարվեք, տիար Համազասպ, պատմեք բոլոր հանգամանքները, ֊ վամպիրների հետ Արմանը միշտ փորձում էր բարձր ոճով խոսել, ստացվում էր` ինչպես միշտ ապուշավարի։ Որպեսզի հետո ինքն իրենից չվատանա, մտքում, ամեն նախադասությունից ավելացնում էր “ախխխպե՜րրըս”։

֊Մեր եղբայրն է անհետացել, Սմբատը։ Մենք իրեն այլեւս չենք․․․հը՜մմ․․ ընկալում։ Ուշ գիշերվանից։

֊ Իսկ ինչ֊որ մանրամասներ առկա՞ են, ֊ Արմանը իրեն զգում էր սպիտակ մանժետներով իսպանացի ազնվական։ Որին ցանկանում էր կուլ տալ հսկայական գետաձի։

֊Այո։ Կորել է Պռոշյան փողոցից։ «Դիանա» խորտկարանի մոտից։ Արշալույսին մնում էր մոտ կես ժամ։ Նաեւ անհայտ նենգ էակները թողել են դեպքի վայրում թաշկինակ։ Ահա այն, ֊ տիար Համազասպը երկու մատներով բռնաց՝ մեկնեց զարհուրելի տեսքի եւ քամած մածնի պես թանձր բուրմունքի լաթի կտոր, ենթադրաբար թաշկինակը:

«Երկար աշխատանքային ստաժով թաշկինակ ա երեւում, կյանք, աշխարհ տեսած», ֊ Արամնը զսպեց իրեն․
֊Շնորհակալ եմ։ Անմիջապես կանցնեմ գործի, տիար Համազասպ,֊ Արմանը պահեց թաշկինակը սեղանի մեջ եւ կանգնեց, որ ճանապարհի հյուրերին։

֊Մենք կարողանում ենք երախտապարտ լինել, դուք դա լավ գիտեք, տիար Արման ֊ Արմանը չէր կասկածում․ վամպիրները շինարարության մեջ էին բիզնես անում, պետպատվերները կողքով չէին անցնում՝ իրենց նեղված չէին զգում հաստատ, երբ ցերեկներով պարկում էին քնելու դագաղների մեջ։

Նեղսրտած վամպիրները հեռացան․ սրանց այսպիսի ընկճված Բզնունցը չէր տեսել։ Դուռը փակելուն պես, Արմանը հանեց դարակից ու խունկ վառեց մոխրամանի մեջ՝ քթի տակ մրթմրթալով․ «Դիանա խորտկարան, Դիանա խորտկարան, չէ մի չէ ՝ կրուասանանոց»։ Վամպիրներից հետո խունկը պարտադիր էր՝ դրանցից սենյակում նուրբ մահվան հոտ էր երկար մնում։ Հասարակ մարդը չէր էլ զգա, բայց Արմանը, երկար շփվելով մոգական Երեւանի ընդհատակի հետ, դառել էր ավելի, շատ ավելի զգայուն։ Եվ վամպիրներից հետո օդը մաքրելը անհրաժեշտ բան էր։  

֊ Հեղնաաա՜ր, սոված եմ, ֊ վամպիրները, բացի ամենից, ահավոր ախորժակ էին բացում Արմանի մոտ։ ֊Գորվետկայից լահմաջո պատվիրի, քանի չեմ մեռել սովից։

Գորվետկայի թրոլերի լահմաջուն ամենահամովն էր քաղաքում։ Թե դրանք ոնց էին պատրաստում, պարզ չէր, բայց հաստատ մի բան մեջը ավելացնում էին, անմահական էր ստացվում՝ եթե լահմաջուի մասին ընդհանրապես հնարավոր է նման բան ասել։ Դա իր մինուսները ուներ, պահանջարկը նենց մեծ էր, որ միշտ սպասացնել էին տալիս։ Էլ չասած թրոլերի արագությունը, որի հետ կարող է մրցել միայն ՎՏԲ֊ի կենտրոնական մասնաճյուղը։

Մինչեւ քարտուղարուհին զբաղված էր թրոլերին զանգելով՝ Արմանը մտածում էր, թե ինչից սկսել կորած֊մոլորած վամպիրի գործը։ Մտացրիվ բացեց Ֆեյսբուքը։ Նոյեմբերի հինգը, ինչպես ամեն տարի, շատ կանխատեսելի օր էր․ պատը ամբողջությամբ «Անոնիմուսի» դիմակներով նկարներ էին։ Տպավորություն էր, որ Հայաստանում հաղթել է անարխիստական շարժումը, բոլորը կարդում են Պրուդոն, Կրոպոտկին եւ Բակունին։ Արմանը արագ֊արագ անցավ տնազա֊անարխիստնական գրառումները։ Գալստյան Զորիկը շեքսպիրյան գրառում էր արել․ «Չկա առավել տխուր պատմություն քան հայ ժողովրդի անպատասխան սիրո պատմությունը առ Ռուսաստան»։ Աշոտյանը ինչ֊որ հաղորդում էր սկսում վարել։ Ուրիշ առանձնապես հետաքրքիր բան չգտնվեց։ Մտավ նամակագրությունը ստուգելու։ Ինչպես միշտ, մի քանի հոգի պահանջում էին լայքել իրենց հրեշտակների նկարները․ անպայման մեծացնելուց հետո։

Հերթով նամակները սփամ նշելով՝ Արմանը փորձում էր բաց չթողել նորմալ հաղորդագրությունները։ Մեկ էլ աչքով ընկավ մի անսովոր նամակ։ Գրողը անունը «Խիդր Կանաչ» էր։ «Բնապահպան ա, երեւի»։ Նամակը բացվեց․ «4, 8, 15, 16, 23, 41»։ Արմանը, ինքն էլ չհասկացավ, թե ինչու, ջղայնացավ եւ անմիջապես պատասխան ուղարկեց․ «Եղբայր, թվասխալ ունես, վերջին նիշը խառնել ես, 42 պետք է լինի»։ Հետո անցավ մյուս նամակներին։ Մեկ էլ նորից էս Խիդրից նամակ եկավ․ «4, 8, 15, 16, 23, 41»։ Ու իրար վրա նույն բանը տասնյակ անգամներով։ «Իշու բոթ ա»֊ Արմանը արգելափակեց դրան ու անցավ առաջ։ Մեկ էլ նորից հայտնվեց նույն նամակը․ ․ «4, 8, 15, 16, 23, 41»։ « Այ քեզ բան», ֊ նորից արգելափակեց ու արդեն ուզում էր անցնել հաջորդ էջին, երբ նկատեց հայտնված հաղորդագրությունը․ «It is impossible to ban this user»։

֊«Սենց բան չի լինում», ֊ Արմանը արդեն սկսեց աննկատ բարձրաձայն մտածել։ «Դու կարո՞ղ ա ՀՀԿ֊ի հավաքական ոգին ես»։ Իսկ նույնատիպ նամակների տարափը շարունակվում էր։ Մեկ էլ թվերի մեջ հայտնվեց “բարև” բառը, ինչից հետո էլի կրկնվեց նույն թվերի հոսքը։

֊Բան չեմ հասկանում, ֊ Արամը զուգահեռ մտածում էր ինչ անել էս իշխող կուսակցության պես չհեռացվող ֆեյքին, ֆռթացնելով խմում էր Հեղնարի բերած սուրճը եւ սմս գրում․ պետք էր հանդիպել Պռոշյանի վրա ապրող ուրվականի հետ։ Ուրվականը, Սաքոն, ապրում էր Պռոշյանում, բայց օրվա մեջ երկու ժամ իրավունք ուներ խտանալ, ստանալ մարմնի նման մի բան եւ գնալ  Երեւանի այլ անկյունները հասարակ մարդու պես կյանք վայելելու։ Սաքոն իր ետմահու կյանքում ամենաշատը սիրում էր խինկալի ուտել՝ երեւի ինչ֊որ բան իր անցյալում դրա հետ կապ ուներ, բայց ուրվականը իր նախկին կյանքից խոսել չէր սիրում։ Իսկ խինկալին, ինչպես հայտնի է, սոցիալական ուտելիք է, խաշի պես։ Մենակ, իհարկե, կարելի է ուտել, բայց ․․․

շարունակությունը մի քանի օրից 

3 comments:

  1. Աաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաաա․․․․․ ես կմեռնեմ․․․․ԵՍ ԳԻՏԵՄ ՈՎ Է ՍՊԱՆԵԼ ՔԵՆԵԴՈՒՆ, ֊ բղավելով շշնջաց հյուրը:...աաաաաաաաաաաաաա

    ReplyDelete
  2. Мы требуем продолжения банкета!

    ReplyDelete