Sunday, December 18, 2016

Գլուխ ԲԳ. Երկաթից Աշոտիկը մտածում է


Կարդալ  Գլուխ ԲԱ. Կորած քարտեզը

Կարդալ Գլուխ ԲԲ. Թվաբանությունն ու այլմոլորակային Սլավիկը 

Կարդալ Մաս Ա․ Տխուր վամպիրների էլեգիա


Եղանակը տաքացել էր, բայց մառախուղը շարունակում էր դիրքերը ամուր պահել քաղաքում: Սլավիկի հետ դուրս գալն ու տաքսի բռնելը մեկ էր: Եվ շուտով արդեն շարժվում էին դեպի Մոլդովական փողոց, ուր ապրում էր վերջին կես ժամվա ընթացքում լեգենդար դարձած Աշոտիկը:

Ճանապարհին Սլավիկը, որ դիմացից էր նստել, ու վարորդը, որի անունը Անտոն էր (ինչը մենակ Արմանին էր զարմացնում, այն էլ՝ անհասկանալի պատճառներով), իրար լավ գտան: Երկխոսությունը այնքան ներդաշնակ եւ միապաղաղ, ռիթմիկ էր, որ Արմանը աչքերը փակեց ու սկսեց այդ կրկչոցի տակ մտածել հետագա պլանների մասին:

- Անտոն ջան, բա շուտվանի՞ց ես տաքսի քշում:

- Տո չէ հա... Ես նախարարի ախրանիկ էի: Հետո զահլես գնաց: Կռուգլի սուտկի պետք ա հետը քյաբաբնոցներով ֆռֆռայի, իրա լրբերին տանեի թանգնոց բուծիկներ, թոռներին էլ մնգո: Էդ մեկը ամենահետույքայինն էր: Մնգոն մի հատ նեղ հայաթում էր: Ու լեփ-լեցուն թանգնոց մեքենա: Մտնում էի, ու էլ դուրս գալ չկար: Հետ, առաջ, հետ, առաջ, ամոթել ա ասել, մի կես ժամ…

- Յաաա… Բա հետո՞: Միանգամից տաքսի՞: Բա տնեցի՞ք: Ամուսնացա՞ծ ես: Բա էրեխա՞ ունես: Բա քանի՞սն են:

- Այ ջանմ: Ինչ էրեխա, ինչ ամուսնանալ: Ասում եմ քեզ. մնգոյի մոտ էի սաղ օրը առաջ, հետ, առաջ, հետ:

 - Հաաա…. Բա ընկերուհի ունե՞ս, Անտոն ջան: Սիրու՞ն ա: Հերը հարո՞ւստ ա:

- Ունեի մի լավ ընկերուհի: Բայց թարգեցի…

- Հաաաա… Յաաաա… Բա խի՞:

- Ախպերս: Նայի: Ընտիր աղջիկ էր: Կուկլա…

- Յաաաա… Հաաաա… Բա խի՞ թարգիր:

- Ախպերս, ասեմ, ասեմ՝ իմանաս: Վեչնի երջանիկ էր, վեչնի ժպտում էր: Ու հեչ չէր հիվանդանում: Ախպեր ջան, մարդը, որ միշտ երջանիկ ա ու միշտ առողջ՝ էդի նորմալ մարդ չի: Դրանից միշտ մի կիլոմետր հեռու պետք ա լինես: Հաստատ եմ ասում: Հվատա իմ փորձին:

Էդ ընթացքում Արմանը փորձում էր հասկանալ, թե ինչ անել հաջորդ քայլով: Ռոբոտներով զբաղվելը հեչ դուրը չէր գալիս: Բայց մյուս կողմից, հասկանալի չէր, թե էլ ուր գնալ: Քարտեզի նույնիսկ հետքը չկար: էլ ուր մնաց փնտրելու ուղղություն: Մտքերը արդեն հինգերորդ անգամ ցիկլի մեջ պտույտ էին կատարում ու վերադառնում նույն զրոյական կետին, ուր կանգնած էր Աշոտիկի ուրվականը:

Tuesday, December 6, 2016

Գլուխ ԲԲ. Թվաբնությունն ու այլմոլորակային Սլավիկը



Կարդալ  Գլուխ ԲԱ. Կորած քարտեզը

Կարդալ Մաս Ա․ Տխուր վամպիրների էլեգիա


Գլուխ ԲԲ. Թվաբանությունն ու այլմոլորակային Սլավիկը 




Նոյեմբերի 6, 2015 թ․, կեսօրից հետո

Արմանը արդեն հասկացավ, որ հեքիաթների խորհրդավոր գրքից միշտ քնում է: Կռահց դա, երբ արդնացավ գլուխը հատակին խփելուց՝ գիրքը ձեռքում պինդ բռնած: Ու այսպես, գիրքը գրկած, կողքի վրա պառկած մնաց մի տաս րոպե անշարժ: Քունը արդեն չէր տանում, բայց տվյալ պահը համարում էր ի վերուց տրված հանգիստ: Արմանի կրեդոն այս հարցերում միանշանակ էր. եթե ճամփիդ անսպասելի հանդիպում է նստարան. նստիր, սիրելի Արման, եթե կա մահճակալ, իսկ տեսնող չկա, պառկի, մի քիչ քնի, թանկագին Արման, եւ այլն ըստ իրավիճակի: Հիմա տիեզերքը ամեն բան արել էր, որպեսզի Բզնունցը հանգստանար, եւ նման հզոր ուժերի հետ հակամարտությունը անիմաստ էր:

Տաս րոպեից Արմանը ձանձրացավ: Քունը հեչ չեր տանում: Մտքերն էլ տանջում էին: Քարտեզի հարցը պետք էր մի ձեւ լուծել ու շարժվել առաջ: Առավելեւս, որ առանց քարտեզ շարժվելու տեղ էլ չկար: Ժուկից ու Ժամանակից բան հասկանալ չեղավ: Գրեթե միշտ այդպես էր լինում դրանց հետ, սկսում էին անհասկանալի բաներից խոսել, միշտ շեշտում էին, որ Արմանը դեռ փոքր է, ու մի երկու հարյուր տարի հետո նոր կարող է հետը մի քիչ խորանան, թեթեւի մեջ: Ուրիշը լիներ, կթարգեր իրենց մոտ գնալը: Բայց Արմանը մի բան հաստատ գիտեր. հերիք էր մի քիչ «Ժուկ & Ժամանակ քորփորեյշն» օֆիսում նստել, ոնց իրադարձությունները սկսում էին ինքնըստինքյան ճիշտ ուղղությամբ շարժվել, ճակատագրի կծիկը սկսում էր բացվել, նույնիսկ ամենախճճված վիճակներում: Մինչեւ մայրամուտ հաստատ բախտը բերելու էր: Իհարկե, հարգելի ընթերցողը տրամաբանորեն կենթադրեր, որ Զավզակ Սըլյուշընսի գործերը լավ էն միշտ գնում, քանի որ Արմանը ամեն Աստծո առավոտ գնում է վերոհիշյալ գրասենյակը՝ դրական լիցքավորելու քարման: Արմանն էլ էր նույն ուղղությամբ մտածում՝ երբ առաջին անգամ հայտնաբերեց այս հատկությունը, եւ հաջորդ օրը նույնպես մեկնեց Անի հյուրանոց նոր դուրեկան լիցքերի հետեւից: Դուռը պարզապես չբացվեց: Ժուկն ու Ժամանակը մարդուն ներս  էին թողնում, երբ ցանկանում էին: Մի գուցե, Տարոյի քարտերով էին որոշում: Մի գուցե ոչ: Բայց Արմանը երբեք չգիտեր նախորոք. կբացվի դուռը, թե՝ չէ:


Հիմա պետք էր օգտվել հնարավորությունից: Իսկ օգտվել հնարավոր էր միայն հորիզոնական դիրքից դուրս գալուց հետո: Արմանը հասկացավ, որ ուղղահայաց դիրք ընդունելը այդքան էլ հեշտ չի լինելու. ճղճղված բարձերը խառնվել ու պարուրել էին մարմինը: Մի քանի րոպե տեւեց անարդար պայքարը, որի հետեւանքում Բզնունցի թուշը ճպոցով նորից միախառնվեց հատակի հետ:

«Ա՛յ, դու, անպիտան Արչիմբոլդո, անկայուն Ֆուլխենսիո, աննպատակ Պրուդենսիո Ագիլյար», - Արմանը անհատապես եւ զգացմունքային պայքարի մեջ էր ամեն մի մութակի հետ: Հերթական անգամ գլորվելուց հետո հաջողացրեց դուրս պրծնի բարձերի բլրից: Արդեն ուզում էր վեր կենալ, երբ նկատեց, որ Սողոմոն աղայի նարդու փոքրիկ սեղանի տակ մի բան էն չի: Արմանը նարդի խաղալուց զզվում էր: Սրանից շատ մեկ էլ շախմատ չէր սիրում: Բայց ստիպված էր լինում պարբերաբար Սողոմոնի հետ խաղալ: Մյուս կողմից, սեղանը այնպիսի մի հիանալի արվեստի գործ էր, որ տանջանքները գրեթե զրոյանում էին, երբ սկսում էր նախշերը ուսումնասիրել: Սողոմոնն ասում էր, որ սեղանը մի քանի դար առաջ պատրաստել էր ջին՝ լամպի գերությունից ազատվելու դիմաց նվեր էր նախկին տիրոջը: Թե հետո ինչ ճամփեքով էր հասել իֆրիթին. դրա մասին Սողոմոնը միշտ լռում էր:

Friday, November 25, 2016

Գլուխ ԲԱ. Կորած քարտեզը

Մաս Բ. Չարքեր, ռոբոտներ եւ խառը վիճակներ


Կարդալ Մաս Ա․ Տխուր վամպիրների էլեգիա


Գլուխ ԲԱ. Կորած քարտեզը 

Նոյեմբերի 6, 2015 թ․, կեսօր

- Տես, փոքրիկ Արմաննն ա եկել մեր մոտ

Մութ գրասենյակում նստած էին երկու հոգի: Կին եւ տղամարդ: Շատ ծեր կին եւ երիտասարդ տղամարդ: Կինը Տարոյի քարտեր էր բացում իր առջեւ սեղանի վրա: Տղամարդը, ոտքերը սեղանին, մտած էր հեռախոսի մեջ: Կարծես, խաղ էր խաղում ու ցանկություն չուներ Արմանին նայելու: Պարզապես թեթեւ գլխով արեց՝ հայացքը էկրանից չկտրելով: Իսկ կինը կտրվեց քարտերից։

- Արի, բալիկ ջան, հոգնած կլնես, նստի, շունչ քաշի: Մի բան կխմե՞ս:

Արմանը խառնվեց, ուսերով աննպատակ ու անհասկանալի թափ տվեց։

- Ամբրոսիա, նեկտար, սոմա: Թարմ հաոմա ունենք: Ամեն մեկին չեմ տալիս, նայի հա։

- Չէ, մերսի: Հետո սենց լավության տակից դուրս չեմ գա:

- Դե դու գիտես, փոքրիկ Արման:  

Բոլորը լռեցին մի քանի րոպե։ Կինը շարունակում էր նորից քարտերով զբաղվել, տղամարդը այքան անշարժ էր, որ կարծես, քնել էր։ Արմանը իֆրիտի թզբեխով էր խաղում, փորձում էր անհարմար վիճակից դուրս գալ հանգիստ դեմքի արտահայտությունով։

Sunday, November 20, 2016

Թոխմախի ջենտլմենների ակումբը։ Մաս Ա

Մաս Ա․ Տխուր վամպիրների էլեգիա


Գլուխ Ա․ Լեշերը, Ֆեյսբուքը ու կրկին լեշերը



Նոյեմբերի 5, 2015 թ․

Երեւանում երիտասարդ վամպիր լինելը շատ բարդ գործ է։ Միայն ֆիլմերում է, որ արնախում, արիստոկրատ սփրթնած տղերքը ումից ուզում հեմոգլոբին են, կներեք արտահայտության համար, ներքաշում։ Իրական արյուն ծծողները շատ զգայուն, ազդվող, նույնիսկ՝ նրբանկատ լեշեր են: Առնվազն նիկոտինի եւ մի շարք ալկալոիդների հանդեպ խիստ զգայուն են: Եթե մի կաթիլ նիկոտինը միջին վիճակագրական ձիուն ուղարկում է այն աշխարհ, ապա մարդու սատակը, որը թափառում է Երեւանով, դրանից ահավոր գլխացավ է ստանում: Իսկ միգրենով տառապող վամպիրը աշխարհի ամենադուրեկան զրուցակիցը չէ:
Ինչեւէ, վամպիր Սմբատը առավոտ կանուխ թափառում էր Պրոշյան փողոցով՝
փորձում էր գտնել չծխող չաղլիկ մեկին՝ զուտ սնվելու նպատակով։ Դե հիմա փորձեք գիշերվա հինգին գտնել Երեւանում առողջ եւ չծխող տղամարդու: Կանանց մասին չենք էլ խոսում։ Բարդ էքզիստենցիալ խնդիր է յուրաքանչյուր վամպիրի համար։

․․․Շուրջ բոլորը նորմալ ուտելիք չկար։ Չնայած, ըհը, կարծես մի լավ խմած կարմրաթուշ երիտասարդ հայտնվեց եւ սկսեց ճոճվելով ճեմել փողոցով։ Մեկ, երկու եւ արդեն Սմբատը նշան էր դնում վզին․․․ Բայց վերջին պահին Սմբատի գլխին հանդիպեց ինչ֊որ ծանր եւ կոշտ բան։ Նա չհասցրեց հասկանալ, թե ով, կամ ինչը հարվածեց հետեւից, երբ հայտնվեց շղթայված վիճակում մեքենայում եւ շուտով արաագորեն հեռանում էր դեպքի վայրից ժանգից ծանրացած «զրո֊մեկի» բագաժնիկում․․․

* * *

- Ես ձեզ մարդավարի բացատրում եմ, դուք պետք է ինձ օգնեք փոխանցել իմ բացահայտումը Ամերիկայի դեսպանին։ Կամ գոնե՝ պետքարտուղարին։ Ինձ անպայման հանդիպել է պետք։ Շատ շտա՜պ։

Saturday, November 19, 2016

Գլուխ Ե․ Ժուկով & Ժամանակով




Գլուխ Դ․


Նոյեմբերի 6, 2015 թ․, առավոտոտ


Քա՜ք ես կերել։

***

Արմանի օրը ամենասկզբից սխալ էր մեկնարկել։ Առավոտ պարզվեց սուրճը պրծել է, Չայկոֆում, թարսի պես, աղացը փչացել էր․ ֆիլտրի համար խոշոր չէին կարողանում աղալ։ Սրճարանում ֆիլտր չունեին, ինչպես միշտ փորձում էին ամերիկանո սաղացնել։ Նյարդայնացած, չսափրված՝ սրճային ոդիսականի պատճառով լրիվ մոռացել էր ֊ Արմանը եկավ գործի «Զավզակ Սըլյուշնս» ու միանգամից գերության մեջ ընկավ ամենատխուր կլիենտներից մեկի ձեռքը։ Սա, դեռ օֆիսը չբացված, եկել էր ու աթանդա կանգնել դռան մոտ, հետո Հեղնարին վերցրել էր պատանդ՝ իրա դանդաղ ու ձանձրալի պատմություններով կկտանքների ենթարկում։

Այցելուն Ռոբերտ Սարհատիչն էր, բժիժկ֊գինեկոլոգ։ Սարհատիչը ձեռքի հետ հանդիսանում էր նաեւ Հայասանի էլֆերի ասոցիացիայի նախագահը։ Սրա տատը Մեղրիի կողմերից հուրի֊փերի էր, ինչից էլ օգտվում էր գինեկոլոգը՝ ասոցիացիայում մանրից առաջ գնալու համար։ Ասում են, վախտին էլֆերի ակումբում իսկապես էլֆեր էին հավաքվում, հիմնականում թեյ խմում ու հիշում իրենց ոսկե դարաշրջանի պատմությունները։ Բայց հիմա այստեղ մենակ Սարհատիչի պես դեմքեր էին․ ցմփոր, ճաղատ, մեծ մասն էլ պրոստատիտով տառապող։ ՈՒ հիմա Ռոբերտ Սարհատիչը պահանջում էր, որ Արմանը իրեն օգնի վնասազերծել մրցակից Հայաստանի ազատ էլֆերի ասոցիացիան, որը բացվել էր երկու ամիս առաջ ու արդեն վերմակը քաշում էր իր վրա։

Monday, November 14, 2016

Գլուխ Դ․ «Երեւանի խաչմերուկների հեքիաթները»




Նոյեմբերի 5, 2015 թ․ երեկո

Անցնելով հերթական տռզած կանգառը՝ Արմանը մտավ «Բուկինիստ»։ Վերեւի հարկում շուտվանից երկար չէր մնում, քանի որ մի անգամ կարդացվող գրքերի վրա փող ծախսելը համարում էր հանցագործություն․ ցանցն ապրած կենա։ Իրականում, ավելի շատ փողն էր ափսոսում, բայց բոլորին բնապահպանական բացատրություններ էր տալիս, չնայած, որ Ամազոնկայի անտառների ճակատագիրը իրեն հետաքրքրում էր անմիջապես Լեոնարդ Պելտիերի ազատագրման հարցից հետո, որի մասին մինչեւ վերջերս համոզված էր, որ արդեն շուտվանից մահացել է բանտում։

Մասոնների եւ իլյումինատների բազմաթիվ դավադրությունների մասին գրականության մոտ կանգնած էր Արմանին մի քանի հին գործերից ծանոթ դեւը։ Սա վախտին Մեզենդերանից էր Երեւան գործերով եկել ու տենց էլ մնացել էր, անհասկանալի առեւտրով էր զբաղվում Հայաստանի ու Պարսկաստանի միջեւ, Աքաթաշ անբարեհունչ անունը փոխել էր, ներակայանում էր որպես Արտաշ։ Արմանի դուրը դեւը հեչ չէր գալիս, դրան համարում էր «հիմար գյադա ու իզվռաշեն»։ Բայց քանի որ Արտաշը միշտ փող ուներ ու հավեսով վճարում էր Բզնունցին, ինքը դեւի հետ միշտ ժպտալով էր խոսում։

Thursday, November 10, 2016

Գլուխ Գ․ Անդրերեւանյան կիսամարաթոն



Նոյեմբերի 5, 2015 թ․ դեպի երեկո


Մետրոյում համարյա մարդ չկար էս ժամին, բոլորը գերադասում էին օրը անցկացնել խցանման մեջ։ Արմանը վազելով անցավ Երիտասարդականի ձանձրալի միջանցքը․ բախտն էլ բերեց, գնացքը անմիջապես եկավ։ Առջեւում  վամպիրների օֆիսն էր․ «Գնացինք «Զորավար Անդրանիկ»։

Վագոնում ընդամենը երեք աղջիկ էին նստած՝ միասին մտած էին մեջտեղինի հեռախոսի մեջ ու ահավոր ուշադիր ինչ֊որ բան էին կարդում, մենակ լուսավորված քթների ծայրերն էին շարժվում եւ մեկի ցուցամատը՝ էկրանի վրա։

Հրապարակը գնացքը չհասցրեց անցնել, մեկ էլ լույսերը անջատվեցին ու ամեն բան կանգնեց։ Մթան մեջ երեում էին միայն երեք սարսափից սառած քթեր՝ սմարթֆոնի մեռած լույսով շպարված։ Աղջիկները այնքան վախեցած էին, որ նույնիսկ ձայն չէին հանում։ Արմանը փորձեց դուռը ձեռքով բացել՝ անսպասելիորեն հաջողվեց։

«Աղջկերք, կներեք ինձ, ես ձեզ պետք է լքեմ, ես ջենտլմեն չեմ, ես դա գիտեմ։ Ես զրկվեցի ջենտլմեն լինելու հնարավորությունից, երբ հինգերորդ դասարանում չօգնեցի Վարդուշ տատիկին թթվի վարունգը հասցնել տուն․․․ Կներեք ինձ, աղջիկներ։ Ներիր ինձ, Վարդուշ տատիկ․․․ Չվախենաք, շուտով կգան իսկական ջենտլմենները, նրանք ձեզ կպարգեւեն ազատություն», ֊ աղջիկները բերանները բաց լսում էին Արմանին։ Դադարելով զառանցանքը՝ Բզնունցը դուրս թռավ վագոնից եւ թունելով վազեց դեպի  «Զորավար Անդրանիկ»։

Sunday, November 6, 2016

Գլուխ Բ․ Սոված ուրվականները եւ անլվա դերվիշները

Նոյեմբերի 5, 2015 թ․ Օրվա կես


«Խինկալի՞։ Թումանյանի վրա՞։ Մի ժամից՞» ֊ Արմանի սմս֊ը չհասցրեց հասնել տեղ, պատասխանը եկավ անմիջապես․ «AYOOO!!11!!»։

֊Հեղնար, ես թռա խինկալվելու, մի երեք ժամից կլինեմ։ Կոմպիս մեջ չմտնես, սեղանիս դարակները չբացես, չստերս չհագնես էն օրվա պես։

֊Շատ պետքս են ձեր հողաթափերը․․․ ֊ Հեղնարը չավարտեց մունաթախառը պարզաբանումը, քանի որ Արմանը արդեն դուրս էր թռել։

Գլորվելով աստիճաններով, Արմանը շարունակում էր Ֆեյսբուքի մեսենջերով շփվել տարօրինակ ֆեյքի հետ։ Արդեն հասկանալի էր, որ կրկնվող թվերի տարափին հետեւում էին բառեր, հետո ամենը նորից կրկնվոում էր։ Մնում էր պարզապես սպասել եւ թվերի միջից բառերը քաղել։ Արմանը շուտվանից կդադարեր կարդալ թվաբանական բարբաջանքը, բայց քաոսի միջից կառուցվում էր միտք, որը ինչ֊որ բան կարող էր նշանակել։ Բացի դրանից, ներքին ձայնը այսօր տանը չէր մնացել եւ պահանջում էր շարունակել շփումը հանուն անհայտ, բայց լուսավոր ապագայի։ Եթե հաներ կրկնվող թվերը, չաթը Ֆեյսբուքում այսպիսի տեսք ուներ․

֊Բարեւ
֊Բարեւ, ֆեյք
֊Ժամանակ չկա վիճելու, լսիր
֊Լավ, ոնց ասես, ֆեյք
֊Ուշադիր լսիր․ կենտրոնացիր գերեզմանոցի վրա
֊Մի քիչ շո՞ւտ չի
֊Ես գիտեմ, որ դու արնախումի գործով ես զբաղվում…
֊CAR U NAXANZ, DU IN4 IMACAR ES IN4OV EM ZBARVUM?
֊Կարեւոր չէ։ Կենտրոնացիր գերեզմանների վրա։ Վտանգը գալիս է անապատներից։ Մրրիկը կարող է կործանել քաղաքը։ Փոշի։ Մոխիր։ Կենտրոնացիր գերեզմանների վրա։

Tuesday, November 1, 2016

Թոխմախի ջենտլմենների ակումբը

Գլուխ Ա․ Լեշերը, Ֆեյսբուքը ու կրկին լեշերը



Նոյեմբերի 5, 2015 թ․

Երեւանում երիտասարդ վամպիր լինելը շատ բարդ գործ է։ Միայն ֆիլմերում է, որ արնախում, արիստոկրատ սփրթնած տղերքը ումից ուզում հեմոգլոբին են, կներեք արտահայտության համար, ներքաշում։ Իրական արյուն ծծողները շատ զգայուն, ազդվող, նույնիսկ՝ նրբանկատ լեշեր են: Առնվազն նիկոտինի եւ մի շարք ալկալոիդների հանդեպ խիստ զգայուն են: Եթե մի կաթիլ նիկոտինը միջին վիճակագրական ձիուն ուղարկում է այն աշխարհ, ապա մարդու սատակը, որը թափառում է Երեւանով, դրանից ահավոր գլխացավ է ստանում: Իսկ միգրենով տառապող վամպիրը աշխարհի ամենադուրեկան զրուցակիցը չէ:
Ինչեւէ, վամպիր Սմբատը առավոտ կանուխ թափառում էր Պրոշյան փողոցով՝
փորձում էր գտնել չծխող չաղլիկ մեկին՝ զուտ սնվելու նպատակով։ Դե հիմա փորձեք գիշերվա հինգին գտնել Երեւանում առողջ եւ չծխող տղամարդու: Կանանց մասին չենք էլ խոսում։ Բարդ էքզիստենցիալ խնդիր է յուրաքանչյուր վամպիրի համար։

․․․Շուրջ բոլորը նորմալ ուտելիք չկար։ Չնայած, ըհը, կարծես մի լավ խմած կարմրաթուշ երիտասարդ հայտնվեց եւ սկսեց ճոճվելով ճեմել փողոցով։ Մեկ, երկու եւ արդեն Սմբատը նշան էր դնում վզին․․․ Բայց վերջին պահին Սմբատի գլխին հանդիպեց ինչ֊որ ծանր եւ կոշտ բան։ Նա չհասցրեց հասկանալ, թե ով, կամ ինչը հարվածեց հետեւից, երբ հայտնվեց շղթայված վիճակում մեքենայում եւ շուտով արաագորեն հեռանում էր դեպքի վայրից ժանգից ծանրացած «զրո֊մեկի» բագաժնիկում․․․

* * *

- Ես ձեզ մարդավարի բացատրում եմ, դուք պետք է ինձ օգնեք փոխանցել իմ բացահայտումը Ամերիկայի դեսպանին։ Կամ գոնե՝ պետքարտուղարին։ Ինձ անպայման հանդիպել է պետք։ Շատ շտա՜պ։