Նոյեմբերի 5, 2015 թ․ Օրվա կես
«Խինկալի՞։ Թումանյանի վրա՞։ Մի ժամից՞» ֊ Արմանի սմս֊ը չհասցրեց հասնել տեղ, պատասխանը եկավ անմիջապես․ «AYOOO!!11!!»։
֊Հեղնար, ես թռա խինկալվելու, մի երեք ժամից կլինեմ։ Կոմպիս մեջ չմտնես, սեղանիս դարակները չբացես, չստերս չհագնես էն օրվա պես։
֊Շատ պետքս են ձեր հողաթափերը․․․ ֊ Հեղնարը չավարտեց մունաթախառը պարզաբանումը, քանի որ Արմանը արդեն դուրս էր թռել։
Գլորվելով աստիճաններով, Արմանը շարունակում էր Ֆեյսբուքի մեսենջերով շփվել տարօրինակ ֆեյքի հետ։ Արդեն հասկանալի էր, որ կրկնվող թվերի տարափին հետեւում էին բառեր, հետո ամենը նորից կրկնվոում էր։ Մնում էր պարզապես սպասել եւ թվերի միջից բառերը քաղել։ Արմանը շուտվանից կդադարեր կարդալ թվաբանական բարբաջանքը, բայց քաոսի միջից կառուցվում էր միտք, որը ինչ֊որ բան կարող էր նշանակել։ Բացի դրանից, ներքին ձայնը այսօր տանը չէր մնացել եւ պահանջում էր շարունակել շփումը հանուն անհայտ, բայց լուսավոր ապագայի։ Եթե հաներ կրկնվող թվերը, չաթը Ֆեյսբուքում այսպիսի տեսք ուներ․
֊Բարեւ
֊Բարեւ, ֆեյք
֊Ժամանակ չկա վիճելու, լսիր
֊Լավ, ոնց ասես, ֆեյք
֊Ուշադիր լսիր․ կենտրոնացիր գերեզմանոցի վրա
֊Մի քիչ շո՞ւտ չի
֊Ես գիտեմ, որ դու արնախումի գործով ես զբաղվում…
֊CAR U NAXANZ, DU IN4 IMACAR ES IN4OV EM ZBARVUM?
֊Կարեւոր չէ։ Կենտրոնացիր գերեզմանների վրա։ Վտանգը գալիս է անապատներից։ Մրրիկը կարող է կործանել քաղաքը։ Փոշի։ Մոխիր։ Կենտրոնացիր գերեզմանների վրա։
Սրանից հետո արդեն գնաց միայն կրկնություն։ Անընդհատ նույն բառերը․ «Վերածել մոխրի։ Կենտրոնացիր գերեզմանների վրա»։
Մեսենջերում չաթվելով ու կիսավազվզելով փողոցներով՝ Արմանը հասրցրեց հինգ
Խինկալիանոցը ամեն անգամ ցնցում էր Արմանին էկլեկտիկ դիզայնով։ Միքելանջելոյի պատկերներն ու տաք խինկալիներից բարձրացող խորհրդավոր գոլորշին իրար հետ առաջացնում էին ուղեղի կիսագնդերի միջեւ անհամերաշխության երեկո, ասել է թե՝ փարթի։ Մյուս կողմից, ուղեղը արագ տեղն էր ընկնում սպասարկման տեմպից ու համով խինկալիից։
Սաքոն արդեն նստած էր ու անհամբեր տեղում ֆռֆռում էր։ Տեսնելով Արմանին՝ տեղից վեր թռավ․ «Իդալգո, այդ ո՞ւր ես, սոված մեռա»։ Սաքոն տեսքով եւ խոսելաոճով փորձում էր նմանվել Վելասկեսի ժամանակների իսպանացու․ մորուքով, նեղլիկ շորերով։ Ու բոլորին պատմում էր, որ ինքը տասնվեցերորդ դարում սիրահարական հանգամանքներով Երեւան եկած իսպանացի ազնվականի ուրվականն է։ Արամը խաղի կանոններն ընդունում էր, չնայած, որ լավ էլ գիտեր, որ Սաքոն հիսունականներում սյունից ընկած հարբեցող էլեկտրիկի մոլորված, վերեւն ու ներքեւը հոսանքի հարվածից խառնած հոգին է։
Արմանը պատվիրեց տասը խինկալի, Սաքոն՝ միանգամից հիսուն հատ։ Մատուցողը Սաքոյին գիտեր, դրա համար չզարմացավ, թեթեւ հարգալից ժպտաց ու հեռացավ։
֊Դե պատմի, իդալգո Արման, էս ոնց մեկ էլ ինձ, նվաստիս, հիշեցիր, ֊ Սաքոն արդար չէր, Արմանը միշտ չէր մենակ գործով իրան բնից հանում խինկալվելու։
֊Քո թաղերում արնախում ա կորել։ Ենթադրում եմ՝ գողացել են։ Չգիտեմ, թե էդ սառած տոլմեքը ում են պետք, բայց ուրիշ բան չգիտեմ։ Էս գիշեր հաստատ էլի ռոմանտիկ թափառումների մեջ ես էղել, պատմի ինչ ես տեսել։
֊Ճիշտ տեղ ես էկել, Արման եղբայր, ճիշտ տեղ։ Էդ շնչող լեշին ես տեսել եմ, ֊ Սաքոն վամպիրներից զզվում էր։ Իրանք ներկայացնում էին մարմինը կորցրած Սաքոյի նեգատիվը, էքզիստենցիալ հակապատկերը, որի հետ ինքը չէր հարմարվում։ ֊ Ավելին ասեմ՝ ես տեսել եմ, թե դրան ոնց փախցրեցին թազա հարսի պես։ Նենց էլ խունջիկ֊մունջիկ տապալվեց, որ գլխին քարով կերավ․․․
֊Սաքո, հեսա ժամդ անցնելու ա, իսկ դու ստեղ Խուան դե լա Կրուս ես պարապում․․․
Լավ, լսի, ֊ ուրվականը անցավ շշուկի․ դերվիշներ էին։ Խալաթներով, պոպոզներով իրանց, էն սենց, դե գիտես էլի։ Սրանից ավել բան չեմ ասի, շալակեցին լեշին ու վազեցին դեպի Դեմիրճյան, մեքենայի մոտ։ Տրաքած «զրո֊մեկ» էր։
Սաքոն անցավ ֆրթցնելով խինկալիների սպանդի։ Արմանը մտքերով էր ընկել, զուգահեռ կողքի սեղանի ռուս տուրիստների ականջ դնելով․ քննարկվում էր Բաբաջանյանի արձանի քիթը, պլանավորում էին գնալ, երազանք պահել ու շոյել շնչառական օրգանը։ «Էլի էդ քիթը․․․»։
֊Ամենահամով խինկալին Երեւանում ա, հաստատ, ֊ Սաքոն սկսեց կշտանալ ու անցավ փիլիսոփայական զրույցների։
֊Տո, այ, աննպատակ Արչիմբոլդո, դու որտեղից գիտես, թե ուր ինչ խինկալի ա, դու Պռոշյանից երկու կիլոմետրից հեռու վերջին անգամ քանի՞ դար առաջ ես էղել, ա՛յ աննպատակահարմար Բարտոլոմյու։
֊Հիմա տենց ա, ֊ ուրվականը ձեւ արեց, որ նեղացել ա։
֊Տենց ա, բայց դու ինձանից էդ գիտես, ա՛յ բարձրավոլտաժ գյոռնափշտիկ, ֊ բարի ձայնով ասաց Արմանը ու կողքով վազող մատուցողից խնդրեց հաշիվը․ Սաքոյի ժամանակը ավարտվում էր, պետք էր շտապել։
Ուրվականին հրաժեշտ տալով, Արմանը գնաց Աբովյան փողոցի ուղղությամբ,
Արմանը դանդաղ մտավ դալան,
H8 is the one for me
նայեց ձախ պատին, որտեղ պատկառելի տղամարդու նկար էր շրջանակի մեջ,
It gives me all I need
նկատեց, որ նկարը, կարծես, սկսեց շարժվել
and helps me co-exist
նկարից անջատվեց գդակով ու խալաթով, բզկտված մազերով ու անխնամ երկար մորուքով մեկը եւ գցվեց Արմանի վրա։ Մյուս պատից նույնպես առանձնացավ ստվեր, որը վերածվեց նույնատիպ բզկտված մեկի։
With the chill
Ստվերներից նյութականաացված դերվիշները երկու կողմից հարձակվեցին Արմանի վրա։
You make me sick
Արմանը աջ ձեռքով հարվածեց ձախ դերվիշի մեծ քթին, ֆռաց, աջ ոտքը առաջ տված՝ գետնին տապալելով աջ խալաթավորին։
Because I adore you so
Մինչեւ աջի դերվիշը ընկնում էր, ձախինը բռունցքով տակից հարված ստացավ ամորձիներին եւ թեթեւ ծլվլաց ցավից՝ ծալվելով։
I love all the dirty tricks
Անսպասելիորեն աջինը հայտնվեց հետեւից եւ հարվածեց Արմանի գլխին, քաշեց ուսերից հետ։
And twisted games you play
Արմանը հայտնվեց մեջքի վրա տապալված, իսկ դերվիշներից մեկը արդեն նստած էր դոշին։
On me
Դերվիշը զգուշորեն հանեց ականջակալները Արմանի ականջներից, կռացավ եւ շշնջաց՝ թքոտելով ականջը․
֊Դու պետք է դադարես։ Ալլհամդուլիլլահ։ Դու մեզ խանգարում ես։ Մեր դուրը սա չի գալիս։ Քիթդ ամեն պուճախ կոխում ես։ Մենք երկար չենք հանդուրժի։ Եթե ուզում ես առավոտներով կոփե խմել, թարգի էս գործը։ Լաիլահաիլլալահ։
Դերվիշները արագ նորից ստվերացան ու լղոզվեցին պատի մեջ։ Մնաց մենակ նեխած ատամների գարշահոտը եւ կես բաժակ թուքը ականջի մեջ։
֊Յախք, արա, յաա՜խք, յաաա՜խք֊ Արմանը զզվանքով բաճկոնի թեւով մաքրում էր փսլնքոտ ականջը։
Կողքով անցավ շատ զարմացած կին։ «Կառավարության վերջին որոշումը նոր կարդացի”,֊ բացատրեց Արմանը, ցույց տալով հեռախոսը։ Կինը բավարարվեց պատասխանով եւ հեռացավ։
Ճոճվելով՝ Արմանը մտավ հայաթ, գնաց դեպի մուտքը, ուր ապրում էր իր միակ ծանոթ երեւանցի իֆրիթը։ Իֆրիթը շուտվանից արտագաղթել էր արաբական անապատներից, անցել էր թոշակի եւ ապրում էր սուսիկ֊փուսիկ։ Ասում էր, որ անունը Սողոմոն է, չնայած, իսկական անունը, հաստատ, շատ ավելի բիրտ հնչողություն ուներ։ Սողոմոն աղան հաճախ օգնում էր Արմանին, քանի որ լավ ճանաչում էր հարավից եկած տարբեր տիպի բոբոների։ Իսկ Արամը դրա դիմաց համաձայնում էր մի քանի ժամ լսել մելանխոլիկ իֆրիթի բազմադարյան ու բազմաչարչար կյանքից դրվագներ ու չքնել։
Բայց այս անգամ ամեն ինչ ուրիշ էր․ Արմանը դեռ բարձրանում էր աստիճաններով, Սողոմոնը արդեն դուռը բաց, դուրս էր եկել ու կանգնած, ձեռքերը գրպաններում, սպասում էր։
֊Մտի։ Ժամանակ չկա։
Արմանը մտավ սենյակ, տեղավորվեց գորգի վրա՝ Սողոմոնը տենց էլ աթոռներին չսովորեց։
֊Հիմա լսի, մանչս։ Էսօր իմ դառը անցյալից բան չեմ պատմի։ Կպատմեմ ձեր դառը ապագայից․․․․ Շա՞տ ուժեղ են ծեծել։
֊Ավելի շատ փսլնքոտեցին ու թքոտեցին։
֊Հա։ Դեռ զգուշացնում են։ Դալաններից ու նեղ փողոցներից հեռու մնա՝ դրանց ստվերներով ամեն մի չարք կարողանում ա ճամփորդել․․․Հիշում եմ, Բաղդադում, Հարունի օրոք․․․ Լավ, կարեւոր չի։ Հիմա լսի, տղաս, սաղ հարցը գերեզմանոցում ա։
֊Կարո՞ղ ա էն ֆըբը ֆեյքը դու ես, Սողոմոն աղա։ Նույն բաներն ես ասում։
֊Ես Ֆըբը֊մըբը չգիտեմ։ Թոխմախում, գերեզմանոցում դերվիշների եղբայրություն կա։ Դրանց մասին կարող ա լսած էլ չլինես։ Ծածուկ, մածուցիկ կյանք են վարում։ Ես իրանց գիտեմ հին ժամանակներից, գիտեմ որպես մոխրահան դերվիշների։ Հիմա չգիտեմ էլ, թե ոնց ու ով ա դրանց անուն տալիս։
Իֆրիթը հանեց զմրուխտների շարանով թզբեխը ու լռեց՝ սենյակում լսվում էր
֊Հիմա ուշադիր լսի՜, ֊ իֆրիիթը տեղից վեր թռավ ու սկսեց արագ աջ ու ձախ քայլել։
«Անապատի կրակը մեջը դեռ վառվում է», ֊ մտածեց Արմանը։
«Անապատի կրակը մեջը դեռ վառվում է», ֊ մտածեց Արմանը։
֊Մոխրահան դերվիշներին շուուտվանից անիծել էն։ Կարեւոր չի, թե ով եւ ինչու, հիմա ժամանակ չկա։ Դրանից հետո սրանք Թոխմախի գերեզմանի չափառից էս կողմ շատ դժվարությամբ են դուրս գալիս, էն էլ շատ կարճ ժամանակով։ Գերեզմանոցի հողը հետ ա կանչում ու բաց չի թողնում պոպոզ գդակավորներին։ Սրանք փորձում են քայլող լեշերիդ օգտագործել, անեցքը դրանց վրա քցելու ու իրանց տեղը գերեզմանոցում թողնելու համար։ Ես սրանց հետ շուտվանից գործ ունեցել եմ։ Ու վերջերս Թոխմախում տեսա, թաղման էի։ Շատ են փոխվել, շատ․․․ Չարացած են։ Աշխարհի վրա։ Քաղաքի վրա, որը իրանց համար զնդան ա․․․
Սողոման աղան կրկին լրեց մի քանի րոպե։
֊Ինձ լուրեր են հասել, որ դերվիշները վերջերս կապի մեջ են Դեր Զորի չարքերի հետ․․․ Որոնք դուրս են պրծել, պատերազմն է դրանց արթնացրել, վռնդել խորը անդունդներից, ուր քնած էին հազարամյակներով․․․ Հասկացա՞ր։ Հասկացա՞ր, թե ինչ ա կատարվում։ Անապատի դեւերը․․․ կարող են հեղեղել քաղաքը։ Հին դեւերը, որոնց շուտվանից մարդիկ չեն տեսել, չեն էլ պատկերացնում, թե դրանք ինչ են կարող անել։ Հասկացա՞ր։ Դուք չեք էլ պատկերացնում, դե դրանք ինչ են․․․
֊Համարյա բան չհասկացա։ Բայց մի բան պարզ ա֊ դրանց Թոխմապից դուրս թողել չի կարելի։
֊Դերվիշներին մի լեշը քիչ ա։ Նենց որ դեռ ժամանակ կա։ Էլի պետք ա գան քաղաք, դրանց տանեն։ Մի քանի օր ունես դեռ․․․Կարող է ընդամենը մեկ օր։ Կարող ա մի հինգ֊վեց։ Բայց հույսդ մի դիր դրա վրա։
֊Պետք ա վամպիրներին շտապ զգուշացնել, թող մտնեն բները ու դուրս չգան, քանի մի բան չենք մտածել, ֊ Արմանը հանեց հեռախոսը։ Ցանց չկար, ֊ Սողոմոն, մի հատ էն նաֆտալինոդ ֆռիկով հեռախոսը բեր։
Սողոմոնը բերեց հնադարյան սեւ հեռախոսը, որի հետեւից ձգվում էր երկար լարը, մի տասը տեղ տարբեր գույների իզոլենտով կապած։ Սրա մեջ էլ ձայն չկար։
֊Մի բան կատարվում ա․․․ Պետք ա շտապ գնաս լեշերի մոտ։ Շտա՜պ։
Սողոմոնը վերցրեց Արմանին վզակոթից ու դուրս քցեց բնակարանից․ «Իմ դալանով ես քեզ կանցկացնեմ։ Բայց, ստեղից դուրս էլ նման տեղեր չմտնես, հիմա խցանումներ են, տեղ չես հասնի, մտի մետրո, գետնի տակ դերվիշները չեն մտնում»։
Երկու րոպե հետո Արմանը վազում էր Աբովյանով վերեւ դեպի Երիտասարդական մետրո։
շարունակությունը մի քանի օրից
No comments:
Post a Comment